Dit moet een echte literaire column worden. Maar wat is een literaire column dan eigenlijk? Ik moet er wel achter komen, anders lukt het niet. Wij gebruiken het woord literatuur zo vaak, dat we denken dat wij de betekenis daarvan allemaal wel kennen. Maar wanneer ik nu de betekenis van het woord literatuur opzoek, blijkt het geen eenduidige betekenis te hebben. Er zijn zoveel verschillende definities van ‘literatuur’ dat ik er hier niet aan begin. Zie maar de dikke van Dale of Wikipedia. Eén ding dat wel duidelijk is wat literatuur betreft, is dat het in tegenstelling tot lectuur niet puur tot ontspanning dient, maar om een deel van het gedachtegoed van de schrijver naar voren te brengen.
En nu schotel ik u dan direkt een deel van onze nationale literatuur voor en kies daarvoor gedichten van onze ‘nationale’ dichter, Robin ‘Dobru’ Ravales uit. Wat een uitdrukking hé, ‘nationale dichter’. Dobru wordt als zodanig beschouwd, nee niet omdat hij persé de beste Surinaamse dichter zou zijn geweest, maar omdat zijn passie, zijn liefde voor land en volk van zijn gedichten afspatte. Het gedicht ‘Wan Bon’ is zowat zijn meest bekende gedicht. Het geeft namelijk de gedachte aan eenheid van dit, uit vele ethnische groepen bestaande land zo goed weer.
Omdat er geen eenduidige betekenis blijkt te zijn voor het begrip ‘literatuur’, zal ik mijn eigen definitie ervan hier lanceren. Hier komt het: Literatuur is geschreven of gesproken proza of poëzie die kennis van, en passie voor het thema als basis heeft. Klinkt een beetje simpel misschien. Maar desondanks een definitie: de mijne. Wanneer u een literair werk wil produceren, kiest u een thema uit dat, wat u constant bezighoudt, zonder dat daar een dringende noodzaak voor is. Met ander woorden, schrijven over wat er in uw hart leeft, nee, brandt; uw passie, zonder dat er vraag naar is. Als u vol bent van het lekkere eten dat u morgen gaat koken of de buitenlandse reisjes die u heeft gemaakt, zult u vooral recepten en reisverslagen kunnen schrijven of lichte rommannetjes. Want waar het hart vol van is daar loopt de mond van over.
Dobru schreef vanuit zijn passie; zijn nationalisme en wist het te verwoorden ook. De passie die Dobru voor land en volk had en die hij in zijn gedichten tot uiting bracht, hebben tot nu toe invloed op ons. Dat hij alles wat hij deed met passie wilde doen blijkt uit het gedicht: ‘Ik wil geen strand zijn’. Hij zegt daarin onder andere: “Ik wil geen vlam zijn van een lucifer, die eenmaal gloeit en sterft, maar een brand in een olie mijn……” Wow, wat een passie spreekt daaruit. Hij wil ook geen bries zijn met een zucht, maar een orkaan met een vlucht om te gieren langs het leven. En dan komt het altijd aanwezige nationalisme ook zeer gepassioneerd om de hoek kijken: “ik wil geen druppel zijn, maar een waterval om met geraas te storten in de hersenen van de natie en de bast der blindheid te verscheuren………”. Wat een hartstocht! Uit dit gedicht blijkt dat passie het verschil uitmaakt tussen blijvend herinnerd worden en te worden vergeten. Wilt u bewijs daarvoor? Onze jeugd kent zijn naam nog.
Christa Sluisdom
Dit moet een echte literaire column worden. Maar wat is een literaire column dan eigenlijk? Ik moet er wel achter komen, anders lukt het niet. Wij gebruiken het woord literatuur zo vaak, dat we denken dat wij de betekenis daarvan allemaal wel kennen. Maar wanneer ik nu de betekenis van het woord literatuur opzoek, blijkt het geen eenduidige betekenis te hebben. Er zijn zoveel verschillende definities van ‘literatuur’ dat ik er hier niet aan begin. Zie maar de dikke van Dale of Wikipedia. Eén ding dat wel duidelijk is wat literatuur betreft, is dat het in tegenstelling tot lectuur niet puur tot ontspanning dient, maar om een deel van het gedachtegoed van de schrijver naar voren te brengen.
En nu schotel ik u dan direkt een deel van onze nationale literatuur voor en kies daarvoor gedichten van onze ‘nationale’ dichter, Robin ‘Dobru’ Ravales uit. Wat een uitdrukking hé, ‘nationale dichter’. Dobru wordt als zodanig beschouwd, nee niet omdat hij persé de beste Surinaamse dichter zou zijn geweest, maar omdat zijn passie, zijn liefde voor land en volk van zijn gedichten afspatte. Het gedicht ‘Wan Bon’ is zowat zijn meest bekende gedicht. Het geeft namelijk de gedachte aan eenheid van dit, uit vele ethnische groepen bestaande land zo goed weer.
Omdat er geen eenduidige betekenis blijkt te zijn voor het begrip ‘literatuur’, zal ik mijn eigen definitie ervan hier lanceren. Hier komt het: Literatuur is geschreven of gesproken proza of poëzie die kennis van, en passie voor het thema als basis heeft. Klinkt een beetje simpel misschien. Maar desondanks een definitie: de mijne. Wanneer u een literair werk wil produceren, kiest u een thema uit dat, wat u constant bezighoudt, zonder dat daar een dringende noodzaak voor is. Met ander woorden, schrijven over wat er in uw hart leeft, nee, brandt; uw passie, zonder dat er vraag naar is. Als u vol bent van het lekkere eten dat u morgen gaat koken of de buitenlandse reisjes die u heeft gemaakt, zult u vooral recepten en reisverslagen kunnen schrijven of lichte rommannetjes. Want waar het hart vol van is daar loopt de mond van over.
Dobru schreef vanuit zijn passie; zijn nationalisme en wist het te verwoorden ook. De passie die Dobru voor land en volk had en die hij in zijn gedichten tot uiting bracht, hebben tot nu toe invloed op ons. Dat hij alles wat hij deed met passie wilde doen blijkt uit het gedicht: ‘Ik wil geen strand zijn’. Hij zegt daarin onder andere: “Ik wil geen vlam zijn van een lucifer, die eenmaal gloeit en sterft, maar een brand in een olie mijn……” Wow, wat een passie spreekt daaruit. Hij wil ook geen bries zijn met een zucht, maar een orkaan met een vlucht om te gieren langs het leven. En dan komt het altijd aanwezige nationalisme ook zeer gepassioneerd om de hoek kijken: “ik wil geen druppel zijn, maar een waterval om met geraas te storten in de hersenen van de natie en de bast der blindheid te verscheuren………”. Wat een hartstocht! Uit dit gedicht blijkt dat passie het verschil uitmaakt tussen blijvend herinnerd worden en te worden vergeten. Wilt u bewijs daarvoor? Onze jeugd kent zijn naam nog.
Dit moet een echte literaire column worden. Maar wat is een literaire column dan eigenlijk? Ik moet er wel achter komen, anders lukt het niet. Wij gebruiken het woord literatuur zo vaak, dat we denken dat wij de betekenis daarvan allemaal wel kennen. Maar wanneer ik nu de betekenis van het woord literatuur opzoek, blijkt het geen eenduidige betekenis te hebben. Er zijn zoveel verschillende definities van ‘literatuur’ dat ik er hier niet aan begin. Zie maar de dikke van Dale of Wikipedia. Eén ding dat wel duidelijk is wat literatuur betreft, is dat het in tegenstelling tot lectuur niet puur tot ontspanning dient, maar om een deel van het gedachtegoed van de schrijver naar voren te brengen.
En nu schotel ik u dan direkt een deel van onze nationale literatuur voor en kies daarvoor gedichten van onze ‘nationale’ dichter, Robin ‘Dobru’ Ravales uit. Wat een uitdrukking hé, ‘nationale dichter’. Dobru wordt als zodanig beschouwd, nee niet omdat hij persé de beste Surinaamse dichter zou zijn geweest, maar omdat zijn passie, zijn liefde voor land en volk van zijn gedichten afspatte. Het gedicht ‘Wan Bon’ is zowat zijn meest bekende gedicht. Het geeft namelijk de gedachte aan eenheid van dit, uit vele ethnische groepen bestaande land zo goed weer.
Omdat er geen eenduidige betekenis blijkt te zijn voor het begrip ‘literatuur’, zal ik mijn eigen definitie ervan hier lanceren. Hier komt het: Literatuur is geschreven of gesproken proza of poëzie die kennis van, en passie voor het thema als basis heeft. Klinkt een beetje simpel misschien. Maar desondanks een definitie: de mijne. Wanneer u een literair werk wil produceren, kiest u een thema uit dat, wat u constant bezighoudt, zonder dat daar een dringende noodzaak voor is. Met ander woorden, schrijven over wat er in uw hart leeft, nee, brandt; uw passie, zonder dat er vraag naar is. Als u vol bent van het lekkere eten dat u morgen gaat koken of de buitenlandse reisjes die u heeft gemaakt, zult u vooral recepten en reisverslagen kunnen schrijven of lichte rommannetjes. Want waar het hart vol van is daar loopt de mond van over.
Dobru schreef vanuit zijn passie; zijn nationalisme en wist het te verwoorden ook. De passie die Dobru voor land en volk had en die hij in zijn gedichten tot uiting bracht, hebben tot nu toe invloed op ons. Dat hij alles wat hij deed met passie wilde doen blijkt uit het gedicht: ‘Ik wil geen strand zijn’. Hij zegt daarin onder andere: “Ik wil geen vlam zijn van een lucifer, die eenmaal gloeit en sterft, maar een brand in een olie mijn……” Wow, wat een passie spreekt daaruit. Hij wil ook geen bries zijn met een zucht, maar een orkaan met een vlucht om te gieren langs het leven. En dan komt het altijd aanwezige nationalisme ook zeer gepassioneerd om de hoek kijken: “ik wil geen druppel zijn, maar een waterval om met geraas te storten in de hersenen van de natie en de bast der blindheid te verscheuren………”. Wat een hartstocht! Uit dit gedicht blijkt dat passie het verschil uitmaakt tussen blijvend herinnerd worden en te worden vergeten. Wilt u bewijs daarvoor? Onze jeugd kent zijn naam nog.