Het volgend incidentje speelde zich af in de pre-Covid periode toen wij nog mochten genieten van de fysieke aanwezigheid van onze studenten. Het was mijn eerste jaar op het instituut waar ik les geef (de naam laat ik vooralsnog achterwege) en ik was eigenlijk ook een beetje een kersverse kracht. Met dien verstande dat ik niet eerder in het onderwijs had gewerkt – wel in het particuliere bedrijfsleven. En geloof me, het was een groooot verschil.
Het was een hele uitdaging voor mij, dat eerste jaar doceren. Er waren heel wat nieuwe dingen waarmee ik moest leren omgaan: digitaal materiaal, nieuw lesmateriaal, nieuwe collega’s alsook nieuwe studenten, maar het belangrijkste was toch wel dat ik uitsluitend in het Engels moest communiceren in de klas en met mijn counterparts. Nu zou men kunnen denken: Ach ja, je hebt toch ervoor gestudeerd, dus “neks no fout”. Ja dat denken we vaak, he? Niets is minder waar. Ik ben toch ook mens? Maar uiteraard is het voor een taaldocent Engels van eminent belang om correct Engels in de klas te spreken, en natuurlijk ook correct Nederlands.
Tijdens het communiceren met familie, vrienden en collega’s spreek ik vaak een mix van talen: Nederlands, Engels en Sranan. Soms kan ik dan niet snel genoeg op een woord komen in het Nederlands, waardoor ik mij vaak schuldig maak aan het creëren van mijn eigen werkwoorden: eigen Nederlandse werkwoorden maken die zijn afgeleid van een Engels woord. Kan dat? Mag dat? Tuurlijk wel! Tuurlijk niet!
Nou, goed, dit gebeurde dan ook op een dag automatisch in de klas. Terwijl wij bezig waren met een Engels woordspel – woordjes raden – dacht ik dat er intussen al genoeg letters van het woord op het bord stonden die de studenten het antwoord zouden kunnen laten raden. Remember, het was mijn eerste jaar, dus nog even wennen om alleen Engels te praten. Vol vertrouwen en heel luid vraag ik aan mijn oplettende studenten: “Ok, guys. There are already some letters written on the board. Based on the letters that you see, kunnen jullie het woord guessen?” Oeps!!! Voordat ik erg in had, riepen enkele studenten: “Juf, guessen??? Wat is dat?!” Natuurlijk wisten ze wat ik bedoelde, maar ja, het zijn studenten toch? Ze zullen dus altijd lachen om juffies fouten… Ik probeerde even snel het hoe en wat uit te leggen, maar het leed was al geleden. Ik voelde me heel even niet op m’n gemak – let op: het was mijn eerste jaar en ik gaf nauwelijks enkele weken les – maar er zat niets anders op dan mij er glimlachend doorheen te banen. Ik heb in ieder geval mijn lesje geleerd: voortaan zal ik niet zomaar meer woorden coinen. (Heb ik het zojuist weer gedaan…? Uhm…)
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik het soms nog steeds doe, maar niet in de klas!
Farsia Chitanie