Vrijwel elk weekend heb ik een zeer competitive game night met een paar vrienden. Een geweldige groep, maar ik moet toegeven dat die gamenight vrijwel het enige is dat wij gemeen hebben. Hun leeftijd, likes, dislikes, hobbies en andere interesses komen overeen met elkaar maar zelden met de mijne. Niet eens over muziek zitten we op een lijn, want vanwege ons leeftijdsverschil mag er zelden tot nooit een Cardi B geluisterd worden.“Shanna was je wel al geboren toen dit lied uitkwam” is iets dat ik elke week hoor. Meepraten in de discussies gaat ook niet altijd makkelijk want het kan mij weinig schelen waarom Messi niet meer bij Barcelona is of waarom Lewis Hamilton wel had moeten winnen, en nee ik weet niet door welk basketbalteam Lebron James is gekocht (of was het Micheal Jordan? Mijn punt precies!) De gesprekken zijn vaak Duits en Grieks voor mij. Wanneer er dus wel een interessant onderwerp ter sprake komt, wil ik direct meepraten; want die kans mag ik niet voorbij laten gaan.
Onze game night eindigt vrijwel elke week met ons favoriete kaartenspel. Het is een beetje te ingewikkeld om alle regels uit te leggen; belangrijk om te weten is dat de winnaar van het spel de ovegeblevene is met de beste ‘hand’. De verschillende mogelijke handen hebben uiteraard allemaal een naam. De hoogste hand is een Royal Flush; maar die komt bijna nooit voor. Een hoge hand die wel regulier voorkomt is de‘straat’.
Op een goeie zaterdag waren we zoals normaal aan het spelen toen een van ze zei “Ey mi blindedarm yere”.“Yess” dacht ik. Eindelijk een onderwerp waarover ik mee kan praten. In mijn hoofd was ik mijn blindedarmverhaal aan het voorbereiden. Ik had namelijk een blindedarmontsteking toen ik elf was; met een emergencyvlucht moest ik vliegen van Saba, waar ik toen woonde naar een ander eiland, want in Saba werden soortgelijke operaties niet gedaan.. Terwijl ik de details van het verhaal verder op een rijtje zette zei iemand anders ‘’Ay mi blindedarm tu yere”. Wat een toeval, dacht ik, dat er drie blindedarm patienten hier zitten. Toen zei iemand anders “Noh, mi syi mi karta kba”. Waarover hebben ze het nou, dacht ik. En toen begreep ik het. Ik voelde mij blijkbaar zomaar speciaal want ze waren allemaal kerngezond, met een goedwerkende blindedarm. ‘Mi blindedarm’ betekent gewoon ‘ik ben blind’, en in deze context: ‘Ik doe mee aan het spel zonder mijn kaarten te hebben gezien’.
Deze versie van wakamantaal – ik begrijp dat er meerdere zijn – is er eentje waarbij bestaande woorden worden getransformeerd naar een andere, meestal langere, bestaande omschrijving. Het is een nieuwe codetaal, die specifieke elementen heeft bij iedere spreker. Enkele staandaardwoorden zijn dierentuin (diri = duur), baygon (bay = kopen) en Pinas (pina = pinaren). Blijkbaar is deze versie van wakamantaal in een groeifase omdat er vrijwel elke dag, in elke situatie nieuwe woorden, uiteraard met nieuwe betekenissen, komen te ontstaan.
Enkele maanden gaan voorbij en langzamerhand wordt mijn kennis van deze vorm van wakamantaal beter en beter; totdat ik vrijwel alle woorden ken en niet meer urenlang moet nadenken wat iemand bedoelt – dat dacht ik tenminste. Want toen iemand, ook tijdens ons kaartspelletje, zei: ‘Mi Vasilda want wan Langatabikistraat de tap’ a tafra’, dacht ik met een stalker te maken te hebben. Want, dacht ik, dat hij mijn achternaam kent is begrijpelijk, maar hoe in hemelsnaam weet hij dat ik heb gewoond aan de Langatabikistraat? Maar natuurlijk had ik het weer verkeerd begrepen. Wat mijn medespeler zei was eigenlijk: ‘Ik zit vast want er ligt een lange straat (winnende hand) op tafel”.
Weetje, Messi’s vertrek bij Barcelona lijkt mij nu toch wel interessant.
– Shanna Vasilda